Archive for the ‘Κτηνιατρικά’ Category

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ STRESS ΣΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ

Τετάρτη, Ιούνιος 26, 2013@ 6:12 ΜΜ
posted by Bounas Progress

Υπάρχουν αρκετά συμπτώματα που δείχνουν ότι ένας σκύλος μπορεί να είναι στρεσαρισμένος και συνήθως περισσότερα από ένα παρουσιάζονται ταυτόχρονα. Παρατηρήστε το σκύλο σας, προσπαθήστε να ανακαλύψετε αν μπορείτε να αναγνωρίσετε ένα ή περισσότερα από αυτά τα συμπτώματα στο σκύλο σας και τι μπορεί να είναι αυτό το οποίο τα προκαλεί.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Φυσικά, μερικά από αυτά τα είδη συμπεριφοράς, επίσης, παρουσιάζονται όταν ένας σκύλος δεν είναι στρεσαρισμένος, όπως το λαχάνιασμα. Μπορεί να λαχανιάζει επειδή είναι απλά μια πραγματικά ζεστή μέρα, ή επειδή έχει παίξει εκτεταμένα. Πρέπει πάντα να λαμβάνετε υπ’ όψιν το ευρύτερο φάσμα γεγονότων σε μια τέτοια συμπεριφορά. Άλλο ένα κριτήριο είναι το πόσο συχνά σημειώνεται η συμπεριφορά. Αν, αφού έχετε λάβει υπ’ όψιν όλη την εικόνα, έχετε την εντύπωση ότι η συμπεριφορά είναι πράγματι συσχετισμένη με το άγχος, θα πρέπει να σκεφτείτε για αλλαγές.
Νευρικότητα
Ο σκύλος αιφνιδιάζεται εύκολα, φαίνεται γενικά ανήσυχος και νευρικός.
Ακατάπαυστη κινητικότητα
Ο σκύλος μπορεί να χαλαρώνει με δυσκολία ή και καθόλου, δε μπορεί να ηρεμήσει, ακόμα και στα μέρη όπου συνήθως ξαπλώνει και δίνει προσοχή σε οποιοδήποτε θόρυβο. Συχνά αυτά τα σκυλιά τραβάνε έντονα όταν είναι στο λουρί, επειδή ρίχνονται μπροστά σα να τα κυνηγάει κάποιος.
Υπερβολικές αντιδράσεις
Ο σκύλος αντιδράει με ένα νευρικό, δειλό ή επιθετικό τρόπο σε γεγονότα ή καταστάσεις στα οποία φυσιολογικά θα ήταν ήρεμος και χαλαρός.
Σήματα ηρεμίας
Παρουσιάζονται συχνά από ένα σκύλο, ο οποίος νιώθει ανασφαλής, στρεσαρισμένος ή υπερφορτισμένος. Αν ακόμα και το εκπαιδευμένο μάτι δε μπορεί να παρατηρήσει σήματα πλέον, ο σκύλος μπορεί να είναι τόσο πολύ στρεσαρισμένος, ώστε να έχει σταματήσει αυτού του είδους την επικοινωνία, ίσως ακόμη και να έχει παγώσει (που σημαίνει ότι δεν κάνει τίποτα πλέον). Μια επιδείνωση της κατάστασης ονομάζεται «νοητική βύθιση». Στο βιβλίο της On Talking Terms With Dogs: Calming Signals (Dogwise Publishing, 2006), η Turid Rugaas απεικόνισε την περίπτωση ενός Do Khyi, το οποίο ήταν τόσο υπερφορτισμένο που «έγινε κυριολεκτικά ψυχωτικό, αποτραβήχτηκε από την πραγματικότητα σε έναν εσωτερικό κόσμο όπου κανένα κακό πράγμα δε μπορούσε να τον φτάσει».
Αφόδευση και ούρηση
Και τα δύο μπορεί να είναι παραδείγματα συμπτωμάτων στρες. Στην περίπτωση ενός μεγάλου φόβου ή ενός ξαφνικού τρόμου, η απελευθέρωση αδρεναλίνης και η ενεργοποίηση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος κάνουν σήμα στο απευθυσμένο ορθό έντερο να αφοδεύσει. Επιπροσθέτως, μετατοπίσεις στην ισορροπία νερού συμβαίνουν, με αποτέλεσμα μια πιο συχνή ανάγκη για ούρηση.
Ανάσπαση του πέους στα αρσενικά σκυλιά
Συνήθως μόνο το μπροστινό μέρος – μερικές φορές μόνο η μύτη – ανασπάται. Επομένως, αυτή η συμπεριφορά μπορεί εύκολα να διαφοροποιηθεί από αυτή ενός σεξουαλικά – διεγερμένου αρσενικού σκύλου, ο οποίος είναι έτοιμος να ζευγαρώσει.
Καβάλημα
Το καβάλημα δεν είναι πάντα σεξουαλικά παρακινούμενο αλλά μπορεί, επίσης, να έχει προκληθεί λόγω άγχους. Συχνά συναντάται σε αγέλες ημίαιμων σκύλων και είναι λανθασμένα μπερδεμένο με ένδειξη κυριαρχικότητας. Ωστόσο, σημαντικοί κυνολόγοι συμφωνούν ότι το καβάλημα, με τις τυπικές κινήσεις της λεκάνης, δεν είναι απαραίτητα κυριαρχική συμπεριφορά, σε αντίθεση με το δάγκωμα στην περιοχή της μύτης και την τοποθέτηση του κεφαλιού πάνω στο λαιμό ή στη ράχη του άλλου σκύλου.
Παρεμπιπτόντως, το καβάλημα δε συναντάται μόνο με άλλα σκυλιά, αλλά επίσης με ανθρώπους ή αντικείμενα, όπως η κουβέρτα ύπνου του σκύλου ή το μαξιλάρι του καναπέ. Δεν το κάνουν μόνο τα αρσενικά σκυλιά, αλλά και τα θηλυκά.
Αν ένα κουτάβι δείξει αυτή τη συμπεριφορά μπορεί να είναι ένα σημάδι στρες, αλλά μπορεί να είναι, επίσης, ένας παιχνιδιάρικος τρόπος να δοκιμάσει πρότυπα συμπεριφοράς, χωρίς να κρύβεται κάποια σοβαρή πρόθεση από πίσω. Για να μπορέσετε να αποφασίσετε ποια από τις δύο περιπτώσεις είναι, πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν τη γενική εικόνα και εν γένει το φάσμα συμπεριφορών.
Υπερσεξουαλικότητα / Υποσεξουαλικότητα
Το άγχος μπορεί να οδηγήσει είτε σε υπερβολική λίμπιντο είτε σε μια σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια σεξουαλικού ενστίκτου. Σε αυτή την περίπτωση οι ιδιοκτήτες παρατηρούν είτε ότι ο σκύλος τους αντιδρά με αυταρχικό τρόπο στο αντίθετο φύλο, είτε ότι δείχνει απειροελάχιστο ενδιαφέρον σε δυνητικούς σεξουαλικούς συντρόφους.
Διαταραγμένος σεξουαλικός κύκλος
Στα θηλυκά σκυλιά, το στρες οδηγεί σχετικά συχνά σε διαταραχή του σεξουαλικού κύκλου. Τα διαστήματα ανάμεσα στις περιόδους του οίστρου είναι είτε πολύ σύντομα είτε πολύ μακρά. Μερικές φορές το στρες έχει ακόμα σαν αποτέλεσμα τα σεξουαλικώς ενήλικα θηλυκά σκυλιά να μην έχουν περίοδο για χρόνια. Ωστόσο, ο επονομαζόμενος «συνεχής οίστρος», όπου η σκύλα χάνει αίμα για μεγαλύτερο διάστημα από το φυσιολογικό και μυρίζει ελκυστικά για τα αρσενικά σκυλιά, μπορεί επίσης να έχει σχέση με το άγχος.
Υπερβολικός αυτό-καλλωπισμός
Μπορεί να οδηγήσει σε αυτό-προκαλούμενες πληγές λόγω γλειψίματος, συχνά στα άκρα, στην ουρά και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Αν αυτά τα μέρη του σώματος είναι τόσο ανοιχτά και πρησμένα ώστε να πονούν, το σώμα απελευθερώνει ενδορφίνες (επίσης ονομασμένες «χαρούμενες ορμόνες») που ανακουφίζουν τον πόνο και ανεβάζουν τη διάθεση. Αυτή η ευφορογενής επίδραση δίνει τη δυνατότητα στο σκύλο να αντιμετωπίζει βαρύτατες καταστάσεις πιο εύκολα, και έτσι ένας βίαιος κύκλος έχει ξεκινήσει, ο οποίος είναι δύσκολο να σταματήσει.
Καταστροφή αντικειμένων
Αυτό αναφέρεται συχνά λανθασμένα ως «καταστρεπτική μανία διαμαρτυρίας», ειδικά αν ο σκύλος εκδηλώνει αυτή τη συμπεριφορά όταν μένει μόνος. Στην πραγματικότητα, είναι ένα σημάδι σοβαρού στρες.
Υπερβολική φασαρία 
Για παράδειγμα, συνεχές γαύγισμα, μόνιμο κλαψούρισμα και ουρλιαχτό ερμηνεύονται συχνά ως συμπεριφορά διαμαρτυρίας, αλλά περισσότερο δείχνουν ότι ο σκύλος είναι εξαιρετικά φορτισμένος και αγχωμένος.
Δυσλειτουργίες του πεπτικού συστήματος
Συμπτώματα όπως η διάρροια και ο εμετός είναι ανάμεσα στα πιο συχνά και παρατηρούμενα σημάδια στρες. Κάποιες φυλές είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς, όπως για παράδειγμα τα κόλι, ο γερμανικός ποιμενικός και τα καβαλιέρ κινγκ τσαρλς σπάνιελ.
Αλλεργίες
Αλλεργικές αντιδράσεις σε φαγητό, ακάρια, τσιμπήματα ψύλλων, γύρη, γρασίδι, εντομοκτόνα, κ.λπ., μπορεί να είναι σχετικές με άγχος, ή τουλάχιστον η χρονική πορεία της αλλεργίας μπορεί να έχει υποστεί σημαντική επιρροή από το επίπεδο στρες του σκύλου, επειδή το στρες που συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, λόγω του υψηλού ποσοστού κορτιζόλης.
Απώλεια όρεξης
Όλοι έχουν ακούσει για ένα σκύλο ο οποίος είναι τόσο στρεσαρισμένος που δε μπορεί να φάει. Είναι μια τυπική συμπεριφορά όταν ένας σκύλος τοποθετείται σε ένα νέο περιβάλλον, όπως ένα άγνωστο κένελ ή όπου νιώθει άβολα. Όταν ένας σκύλος είναι υπερφορτισμένος στην εκπαίδευση, αυτός επίσης, φτύνει ακόμα και την πιο γευστική λιχουδιά και τα άλλοτε αγαπημένα του μεζεδάκια ή δεν τα παίρνει καθόλου εξαρχής.
Υπερφαγία
Ο σκύλος καταπίνει με αλλοφροσύνη οτιδήποτε βρίσκει, δυστυχώς ακόμα και ακατάλληλα προς βρώση αντικείμενα, όπως κομμάτια από χαρτομάντιλα, πέτρες, ξύλα, κ.λπ. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να είναι επικίνδυνη ή ακόμα και να απειλεί τη ζωή του σκύλου σε περίπτωση παρακώλυσης του εντερικού σωλήνα ή λόγω τραυματισμών του πεπτικού συστήματος που προκλήθηκαν από αιχμηρά αντικείμενα.
Προσοχή! Δεν είναι αρκετό να απαγορεύετε γενικώς στο σκύλο να παίρνει τέτοια αντικείμενα! Η αιτία που προκαλεί το στρες πρέπει να βρεθεί, αλλιώς ο σκύλος θα βρει άλλους τρόπους να αποζημιωθεί.
Δυσάρεστη μυρωδιά σώματος και ανάσας
Και τα δύο μπορούν να προκληθούν λόγω στρες. Η κακή αναπνοή είναι διαδεδομένη γιατί το στρεσαρισμένο σκυλί λαχανιάζει περισσότερο. Στους σκύλους όπως και στους ανθρώπους, το στρες αυξάνει τα εκκρίματα των γαστρεντερικών οξέων τα οποία μετά γίνονται ευδιάκριτα μέσα από τη δυσάρεστη οσμή.
Τα μουστάκια του σκύλου
Τα μουστάκια γίνονται δύσκαμπτα και πιθανώς ακόμα και να τρεμουλιάζουν. Αυτό είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί, παρεμπιπτόντως, να παρατηρηθεί και στις γάτες.
Σηκωμένες τρίχες στη ράχη
Συχνά παρερμηνεύεται λάθος σαν ένα σημάδι επιθετικότητας. Συμβαίνει όταν ο σκύλος είναι στρεσαρισμένος, νιώθει ανασφαλής, είναι υπερβολικά χαρούμενος και/ή σε άλλες συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις.
Τεντωμένοι μύες λόγω αυξημένης μυϊκής σύσπασης
Ο κύριος λόγος που ένα στρεσαρισμένο σκυλί δεν πρέπει ποτέ να εξαναγκάζεται να εκτελεί τις εντολές «κάτσε» και «κάτω» είναι ότι του αφαιρούμε τη δυνατότητα να κινηθεί για να χαλαρώσει τους τεντωμένους μύες του.
Αν ο σκύλος δεν έχει τη δυνατότητα να κινηθεί, θα μπορούσε να καταλήξει σε τρέμουλο ή ακόμα και σε επίπονες μυϊκές συσπάσεις, οι οποίες οδηγούν σε μεγαλύτερη ετοιμότητα για επιθετικότητα. Σε ακραίες περιπτώσεις, οι μυϊκές συσπάσεις μπορούν να είναι τόσο δυνατές που μοιάζουν με επιληπτική κρίση.
Πιτυρίδα
Αυτό είναι συχνά συσχετισμένο με ξηρό δέρμα και μπορεί να παρουσιαστεί εντελώς ξαφνικά. Η πιτυρίδα παρατηρείται συχνά σε ντόμπερμαν και ροτβάιλερ, αλλά μπορεί να παρουσιαστεί και σε άλλες φυλές. Ειδικά κατά τη διάρκεια επισκέψεων στον κτηνίατρο, ο σκύλος πρακτικά «ξεφλουδίζεται».
Ξαφνικό μάδημα
Αυτό παρατηρείται συχνά κατά τη διάρκεια εκθέσεων σκύλων. Η κλειστοφοβία, τα επίπεδα ήχων, η αδυναμία διαφυγής και το συνεχές τράβηγμα μπορούν να εκτοξεύσουν τα επίπεδα άγχους ενός σκύλου. Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα συχνά στα δαλματίας, λόγω του ότι οι άσπρες τρίχες τους καρφώνονται παντού.
Κακή κατάσταση τριχώματος και έντονο μάδημα
Σε μια μακρά χρονική περίοδο, και τα δύο μπορεί να είναι σημάδι στρες. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα φαλακρά σημεία να φαίνονται πάνω στο τρίχωμα.
Ασθενική εμφάνιση
Ο σκύλος μοιάζει γενικά υπερφορτισμένος και ασθενικός. Εκτός από τις τρεις παραπάνω καταστάσεις που αναφέραμε, ο σκύλος έχει μάτια θαμπά και βαθουλωμένα, η στάση του σώματός του είναι καμπυλωτή και η ουρά κρέμεται.
Προβλήματα δέρματος
Έκζεμα, φαγούρα και ανοιχτές πληγές είναι όλα κλασικά σημάδια άγχους.
Αλλαγές στο χρώμα των ματιών
Αυτό παρατηρείται σε στιγμές έντονου στρες, αλλά δεν είναι ξεκάθαρος ο λόγος που συμβαίνει. Τα μάτια μπορεί να είναι κόκκινα όταν η πίεση ανεβαίνει, προκαλώντας την έκρηξη των λεπτών αιμοφόρων αγγείων στο μάτι.
Λαχάνιασμα
Σε κατάσταση στρες οι χτύποι της καρδιάς αυξάνονται και οι μύες τεντώνουν, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη ανάγκη για οξυγόνο. Ταυτόχρονα, η αυξημένη ενεργητικότητα του μεταβολισμού παράγει επιπλέον θερμότητα. Το λαχάνιασμα προμηθεύει το σώμα με περισσότερο οξυγόνο και επιπροσθέτως προστατεύει το σώμα από υπερθέρμανση.
Μύτη που στάζει
Σε μερικά σκυλιά, ο ενθουσιασμός και το στρες μπορούν να οδηγήσουν σε αυξημένη παραγωγή ρινικών υγρών.
Ιδρωμένες πατούσες
Παρ’ όλο που τα σκυλιά δεν έχουν τόσους ιδρωτοποιούς αδένες όσους έχουν οι άνθρωποι, έχουν μερικούς, για παράδειγμα στο κάτω μέρος των πελμάτων.
Ένα στρεσαρισμένο σκυλί ιδρώνει περισσότερο, πράγμα που μπορεί να παρατηρηθεί από τα υγρά αποτυπώματα από τις πατούσες σε λεία πατώματα. Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα συχνά στους χώρους αναμονής στα κτηνιατρεία αλλά και στους χώρους εξέτασης.
Τρέμουλο
Όσο η μυϊκή σύσπαση αυξάνεται κατά τη διάρκεια του στρες, το σώμα προσπαθεί να χαλαρώσει τους τεντωμένους μύες μέσω της κίνησης, ώστε να αποφευχθούν οι συσπάσεις.
Μανιώδες κροτάλισμα με τα δόντια
Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι ότι ο σκύλος είναι στρεσαρισμένος και η όλη κατάσταση ξεπέρασε το όριά του. Για παράδειγμα, όταν ο σκύλος νιώσει περικυκλωμένος, ορμάει με κροτάλισμα γύρω από τον εαυτό του χωρίς να δαγκώσει τον αντίπαλο. Αυτό το σκόπιμα εκτός στόχου κροτάλισμα συνοδεύεται από ευκρινώς ικανό να ακουστεί ήχο των δοντιών.
Έκπληκτα μάτια / βλέμμα που τρεμοπαίζει
Όπως και στους ανθρώπους, τα μάτια του σκύλου γίνονται ορθάνοιχτα όταν τρομοκρατείται. Μετά από ακραία υπερένταση αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα ανεξέλεγκτη κινητικότητα των ματιών, η οποία περιγράφεται σαν βλέμμα που τρεμοπαίζει.
Επίμονο κοίταγμα σε ένα άλλο ζώο ή αντικείμενο
Ο σκύλος κρατάει αυτό που του φαίνεται αγχωτικό ή τρομακτικό σταθερά στο οπτικό του πεδίο ώστε να εξακριβώσει τι ακριβώς πιστεύει ότι είναι αυτό το επικίνδυνο πράγμα και να μπορεί να αντιδράσει σύμφωνα με τη μέθοδο «fight or flight» (μάχη ή πτήση-διαφυγή)
Εθιστική συμπεριφορά
Υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ εθιστικής κίνησης και εθιστικής πράξης ήχων. Η συμπεριφορά κρατάει μεγάλο χρονικό διάστημα και/ή επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο χωρίς να υπάρχει προφανής αιτία. Για παράδειγμα, παρατηρούνται τα εξής: το να κάνει οχτάρια, κύκλους, να κυνηγάει την ουρά του, να γαυγίζει μονοτονικά και το υπερβολικό γλείψιμο.
Δάγκωμα στο λουρί
Για πολλά σκυλιά ένα σημάδι στρες είναι όταν αρχίζουν να δαγκώνουν και να τραβάνε το λουρί. Αρχικά αυτή η συμπεριφορά μοιάζει με παιχνίδι, αλλά ο σκύλος προσπαθεί να γλιτώσει από το άγχος. Παρατηρήστε το σκύλο σας και προσπαθήστε να δείτε αν αυτή η συμπεριφορά εμφανίζεται μετά από καταστάσεις στις οποίες υπήρξε ένταση και ήταν δύσκολο για αυτόν να τις αντιμετωπίσει.
Αυτή η συμπεριφορά παρατηρείται συχνά σε σκυλιά που μένουν σε καταφύγια. Το να ζουν με άλλα σκυλιά σε τόσο κοντινή απόσταση τοποθετεί πολύ μεγάλο φορτίο στρες σε αυτά τα σκυλιά. Συχνά δεν είναι δυνατό για όλα αυτά τα σκυλιά να πηγαίνουν βόλτα. Ο σκύλος συγχύζεται ακόμα περισσότερο όταν κάποιος τον αρπάζει από το κένελ για να πάνε βόλτα. Πάνω από την ανεκδήλωτη έντονη επιθυμία του να κινηθεί και το στρες, έρχεται η ενθουσιώδης πρόβλεψή του ότι επιτέλους θα τρέξει τριγύρω και έτσι βγαίνει ξανά εκτός ελέγχου… Μπορείτε να φανταστείτε πόσο χειρότερο μπορεί να είναι όταν σε αυτό το σκυλί βάζουν την ταμπέλα του σκύλου που δαγκώνει το λουρί και μετά τον βγάζουν βόλτα σπανιότατα ή και καθόλου. Το απωθημένο του εκτοξεύεται και το πρόβλημα χειροτερεύει, μερικές φορές τόσο πολύ που ο σκύλος όχι μόνο δαγκώνει το λουρί, αλλά ορμάει στα ρούχα ή και σε αυτόν που τον βγάζει βόλτα. Μια πιθανή λύση είναι να μη φοράτε κατευθείαν το λουρί στο σκύλο και μετά να τον πάτε βόλτα μιλώντας του ήρεμα, πιθανότατα να του προσφέρετε κάποια λιχουδιά και να περιμένετε μέχρι να είναι κατά το ήμισυ ηρεμότερος. Όταν μετά τον βγάλετε έξω θα είναι ακόμα σε υπερένταση αλλά όχι τόσο όσο πριν.
Φτωχή συγκέντρωση
Ο σκύλος μοιάζει να αδυνατεί να συγκεντρώσει τη σκέψη του και είναι ασυνήθιστα νευρικός κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Η συγκέντρωσή του σε νέες καταστάσεις και ασκήσεις είναι πολύ φτωχή.
Αφηρημάδα
Ο σκύλος μοιάζει να έχει ξεχάσει ασκήσεις τις οποίες προηγουμένως γνώριζε άπταιστα. Μοιάζει σα να έχει πάθει μπλακ άουτ. Σε φυσιολογικές καθημερινές συνθήκες φαίνεται σα να είναι «σε άλλο πλανήτη».
Ανακατευθυνόμενη συμπεριφορά/μετάθεση δραστηριότητας
Ο σκύλος κάνει κάτι που είναι ανάρμοστο για τις συνθήκες αυτές. Συχνά αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι μια επίδειξη σημάτων ηρεμίας, τα οποία είναι με κάποιο τρόπο συνδεμένα με την περίσταση.
Έντονο κοίταγμα
Το έντονο κοίταγμα σε κάτι ενδιαφέρον όπως οι μύγες ή οι φωτεινές δέσμες μπορεί να είναι σημάδι στρες. Ο σκύλος είναι ανίκανος να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο σε αυτό το σαγηνευτικό αντικείμενο και το ακολουθεί – αν και μερικές φορές μόνο με τα μάτια – ή το κυνηγάει, του ορμάει και μοιάζει αγχωμένος, ταραγμένος και νευρικός.
Παθητικότητα
Αν παρατηρήσετε ότι ο σκύλος σας είναι σημαντικά πιο ήσυχος και πιο αποτραβηγμένος από ό,τι συνήθως, τότε μπορεί να είναι σημάδι ότι ο σκύλος σας είναι κατακυριευμένος από μία κατάσταση την οποία δε μπορεί να επιλύσει.
Ταρακούνημα
Το τράνταγμα είναι μία ένδειξη ότι ο σκύλος βρίσκει μια κατάσταση εξουθενωτική. Μόλις αναγνωρίσει ότι η κατάσταση δεν είναι πια απειλητική ή ότι το συμβάν έληξε, απελευθερώνει την ένταση τραντάζοντας τον εαυτό του.

Εχινοκοκκίαση

Σάββατο, Μάιος 18, 2013@ 11:14 ΠΜ
posted by Bounas Progress

 

Η Εχινοκοκκίαση είναι μια παρασιτική νόσος του ανθρώπου και των ζώων δηλαδή των σαρκοφάγων (σκύλος, λύκος, κλπ και των φυτοφάγων (βοοειδή, αιγοπρόβατα, χοίροι). Προκαλείται από ένα παράσιτο μία ταινία δηλαδή μικρού μήκους που ονομάζεται Echnonococcus granulosus που είναι το είδος που απαντά στην περιοχή μας και γενικά στην λεκάνη της Μεσογείου ενώ αντίθετα στα βορειότερα γεωγραφικά πλάτη απαντάται ο Echinococcus multiloculatis.

Ας δούμε όμως πως είναι ο βιολογικός κύκλος του παρασίτου γιατί έτσι θα γίνει κατανοητή και η παθογένειά του. Το παράσιτο ζει στο έντερο των σαρκοφάγων ζώων όπως αυτά αναφέρθηκαν προγενέστερα χωρίς να προκαλεί νόσημα ή όποια ενόχληση στον ξενιστή δηλαδή στον σκύλο, τον λύκο ή το τσακάλι.

Εκεί το παράσιτο πολλαπλασιάζεται και γεννά αβγά τα οποία παθητικά βγαίνουν και σκορπίζονται στο περιβάλλον με τα κόπρανα των σαρκοφάγων ζώων.

Γράφει ο Κτηνίατρος Δημήτριος Τομόπουλος
Τ. Επιμελητής Εργαστηρίου Μικροβιολογίας και Παρασιτολογίας
Κτηνιατρικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Τα αβγά αυτά του Εχινονοκόκκου είναι ανθεκτικά στις εξωτερικές συνθήκες του περιβάλλοντος. Τα φυτοφάγα ζώα δηλαδή τα βοοειδή, τα αιγοπρόβατα, οι χοίροι αλλά και τα άγρια π.χ. ελάφια, ζαρκάδια βοσκώντας τα χόρτα στα λιβάδια παίρνουν στον οργανισμό τους άθελα και τα αβγά του εχινόκοκκου που ενδεχομένως βρίσκονται εκεί.

eccino-coocusΤα αβγά από το στομάχι των ζώων περνούν στην κυκλοφορία του αίματος και εγκαθίστανται στα εσωτερικά όργανα δηλαδή στο ήπαρ, και στους πνεύμονες κυρίως.

Η επιλογή αυτή των οργάνων οφείλεται στην έντονη κυκλοφορία αίματος που υπάρχει εκεί άρα εκεί καθηλώνονται περισσότερα αβγά.

Τα αβγά αυτά μετατρέπονται σε λίγο σε κύστεις αδρανείς ενώ ο οργανισμός του φυτοφάγου ζώου αντιδρά περιχαρακώνει την κύστη εναποθέτοντας ιόντα ασβεστίου και έτσι οι κύστεις παίρνουν ένα υπόλευκο χρώμα και περιέχουν μέσα ένα έμβρυο του παρασίτου (από το μετεξελιχθέν αβγό).
Το έμβρυο περιλούεται από ένα διαυγές υγρό για αυτό και οι κύστεις. λέγονται και υδάτιδες κύστεις. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών και παρά το γεγονός ότι δημιουργούνται πολλές κύστεις σε κάθε όργανο π.χ. 8-20 στο ήπαρ 5-10 στους πνεύμονες κ.ο.κ. δεν δημιουργούν κλινικά συμπτώματα στα φιλοξενούντα αυτές ζώα.

Η φύση προνόησε έτσι, ή η οικονομία του παρασίτου προέβλεψε; να παραμένουν εκεί για χρόνια μέχρις ότου τα φυτοφάγα αυτά ζώα, αν ζούσαν σε άγρια κατάσταση – όπως πριν από εκατομμύρια χρόνια – να κατασπαραχθούν από τα σαρκοφάγα οπότε τρώγοντας τα σπλάχνα θα τρώνε και τις κύστεις οι οποίες μόλις φθάσουν στο έντερο του σαρκοφάγου ελευθερώνονται αναπτύσσονται και μετατρέπονται σε πλήρη παράσιτα (ταινίες) και έτσι κλείνει ο κύκλος ζωής του παρασίτου. Αν τα φυτοφάγα δεν γίνουν βορά των σαρκοφάγων αλλά πεθάνουν οι κύστεις χάνονται. Δηλαδή στο παράσιτο εμφανίζεται ένα βιολογικό αδιέξοδο.

Ας δούμε όμως πως εμπλέκεται στην όλη ιστορία και ο άνθρωπος. Αν δεν υπήρχε η εμπλο1751-newκή αυτή ο κύκλος του εχινόκοκκου – σαρκοφάγα ενήλικο παράσιτο φυτοφάγα κύστεις – θα ήταν ασήμαντο και δεν θα απασχολούσε καθόλου την ιατρική, ούτε και την κτηνιατρική.

Όμως ο άνθρωπος εμπλέκεται γιατί μολύνεται όπως τα φυτοφάγα από αβγά που καταπίνει κυρίως μαζί με λαχανικά ωμά που έχουν ρυπανθεί από κόπρανα σαρκοφάγων. Οι κύστεις αναπτύσσονται και σε αυτόν όπως και στα φυτοφάγα και επιπλέον και στον εγκέφαλο (λόγω της μεγάλης αιμάτωσης). Στον άνθρωπο όμως εμφανίζονται και κλινικά συμπτώματα λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας ζωής του και λόγω του ό,τι οι κύστεις γίνονται καμία φορά εξαιρετικά ογκώδεις.

Η θεραπεία στον άνθρωπο είναι μόνο χειρουργική και αναλόγως της εντόπισης της κύστης η επέμβαση είναι σοβαρή ή περισσότερον σοβαρή. Συνεπώς κεφαλαιώδη σημασία έχει η πρόληψη που συνίσταται:
α) Στην αποφυγή λήψεως αβγών, δηλαδή στην προσεκτική κατανάλωση νωπών λαχανικών και την διατήρηση κανόνων προσωπικής υγιεινής,

β) στην αποπαρασίτωση των σκύλων μια και αυτός ζει κοντά στον άνθρωπο και θεωρείται η κύρια πηγή εξάπλωσης των αβγών του εχινόκοκκου πάντα με τις προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Όμως προσοχή ο κάθε σκύλος για να αποβάλει αβγά με τα κόπρανά του πρέπει να έχει το παράσιτο στο έντερό του και για να το έχει πρέπει να καταναλώσει ωμά σπλάχνα φυτοφάγων και να περιέχουν κύστεις εχινόκοκκου. Όμως οι κύστεις είναι μεγάλες ευδιάκριτες – δεν είναι δηλαδή κάτι το κρυφό ή ύπουλο.

Είναι στην επιφάνεια άσπρες και δύσκολα ξεφεύγουν από την παρατήρηση, επιπλέον η πιθανότητα για ένα σκύλο του σπιτιού μας να φάει ωμά σπλάχνα με κύστεις είναι ανύπαρκτη.

Η περίπτωση δηλαδή να έχουν οι κατοικίδιοι καλά και προσεκτικά διαιτώμενοι σκύλοι εχινόκοκκους στο έντερο είναι απίθανη υπό κανονικές συνθήκες. Παρά ταύτα επειδή στο παρελθόν η εχινοκοκκίαση έκανε θραύση στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη φοβία στον ελληνικό πληθυσμό και θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει υπερχορήγηση αντιπαρασιτικών δισκίων στους σκύλους.

Πολλές φορές όμως οι σκύλοι έχουν άλλα παράσιτα π.χ. Dipylidium caninum (χωρίς εμπλοκή του ανθρώπου) έτσι η χορήγηση είναι χρήσιμη και από την σκοπιά αυτή.

Η χορήγηση των αντιπαρασιτικών δισκίων σε μια συχνότητα από μια φορά έως 4 τον χρόνο εξασφαλίζουν ένα «καθαρό» έντερο σκύλου. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η χορήγηση των δισκίων αυτών δεν έχει μακροχρόνια δράση αλλά δίδονται με βάση την πιθανότητα μόλυνσης. Έτσι ένας σκύλος που ζει απομονωμένος και τρέφεται από σπιτικά ή βιομηχανικά φαγητά και μία φορά τον χρόνο αν παίρνει είναι αρκετή.

Αντίθετα ένας σκύλος αδέσποτος ή ένας κυνηγετικός που βγαίνει και απομακρύνεται πολύ θα έπρεπε να παίρνει τουλάχιστον μετά την λήξη της κυνηγετικής περιόδου την αναλογούντα δόση αντιπαρασιτικών.

Συνήθως οι ζωόφιλοι των πόλεων οδηγούμενοι από αγάπη, φοβία ή προκατάληψη και με την συνδρομή των Κτηνιάτρων δίδουν ανελλιπώς προληπτικά αντιπαρασιτικά φάρμακα. Ενώ στα αδέσποτα και στα κυνηγητικά η χορήγηση είναι είτε μηδενική (αδέσποτα) είτε σποραδική (κυνηγητικά).

γ) Η πρόληψη είναι καταλυτική αν όλα τα προς κρεοπαραγωγή φυτοφάγα σφάζονται και επιθεωρούνται από τους εντεταλμένους Κτηνιάτρους σε οργανωμένα σφαγεία ενώ ο κτηνιατρικός μακροσκοπικός έλεγχος πρέπει να είναι ενδελεχής, δηλαδή να απορρίπτονται και κυρίως να καταστρέφονται επιμελώς τα σπλάχνα που έχουν κύστεις κυρίως πρέπει να προσεχθεί η καταστροφή γιατί αν πεταχτούν θα γίνουν βορά των αδέσποτων σκύλων και το πρόβλημα διαιωνίζεται. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τις γάτες. Ενώ ο κόσμος τις θεωρεί ότι είναι πηγή κινδύνου στην πραγματικότητα δεν παίζουν ρόλο στην μετάδοση του εχινόκοκκου. Αυτό για να μολυνθεί μία γάτα (με κύστεις όπως ο σκύλος των πόλεων) ο εχινόκοκκος που θα αναπτυχθεί στο έντερο της γάτας δεν ωριμάζει δηλαδή δεν γεννάει αβγά άρα η γάτα δεν μολύνει το περιβάλλον. Άρα είναι αθώα, παρά την αντίθετη πληροφόρηση του κοινού γιατί παλιά και τα σχολικά βιβλία του Δημοτικού έγραφαν ότι δεν πρέπει τα παιδιά να χαϊδεύουν τις γάτες γιατί θα πάθουν εχινοκοκκίαση.

Όμως σε βορειότερα μέρη όπως Γερμανία – Πολωνία κ.ο.κ. υπάρχει το είδος του εχινόκοκκου echnonococcus multilocutis. Αυτό το είδος απαντά και στις γάτες και εκεί η γάτα εμπλέκεται στην μετάδοση της εχινοκοκκίασης. Αλλά στην περιοχή της Μεσογείου δεν υπάρχει.

Εν κατακλείδι η πρόληψη, ο περιορισμός ίσως και η εκρίλωση της εχινοκοκκίασης είναι θέμα φιλότιμου μια και αν ελεγχθούν τα σφάγια και πλυθούν τα χόρτα και δοθούν αντιπαρασιτικά στους σκύλους ο κύκλος ζωής του παρασίτου σπάει σε πολλά σημεία με ωφέλεια της Δημόσιας Υγείας αλλά και της Εθνικής Οικονομίας.

Θερμοπληξία στο σκύλο

Κυριακή, Ιούλιος 8, 2012@ 10:55 ΠΜ
posted by Bounas Progress

Οι καλοκαιρινοί μήνες μπορεί να γίνουν μαρτύριο για τα αγαπημένα μας τετράποδα. Οι σκύλοι γενικά είναι πιο ευάλωτοι από τους ανθρώπους στις ψηλές θερμοκρασίες και αν το καλοκαίρι προκαλεί σε εμάς απλά δυσφορία, σε ένα σκύλο μπορεί να προκαλέσει ακόμη και το θάνατο.

Ο άνθρωπος «δροσίζεται» μέσω του ιδρώτα. Το σώμα αποβάλλει τον ιδρώτα μέσω των ιδρωτοποιών αδένων, ο οποίος έπειτα εξατμίζεται και το σώμα δροσίζεται. Ενώ το δέρμα του ανθρώπου είναι καλυμμένο με τους αδένες αυτούς, στην περίπτωση των σκύλων, ιδρωτοποιοί αδένες υπάρχουν μόνο στις πατούσες (!) και έτσι δεν βοηθούν και πολύ στη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. Έτσι, οι σκύλοι βασίζονται περισσότερο στο λαχάνιασμα (panting) για να δροσιστούν. Με τον όρο λαχάνιασμα, εννοούμε γρήγορες και μικρές αναπνοές κατά τις οποίες ο σκύλος έχει ανοιχτό το στόμα και τη γλώσσα του έξω. Με τον τρόπο αυτό, έχουμε αυξημένη ροή αέρα στην αναπνευστική οδό. Ο αέρας αυτός περνά πάνω από υγρές επιφάνειες στην αναπνευστική οδό, έχουμε εξάτμιση και η θερμοκρασία του οργανισμού πέφτει. Αν και το λαχάνιασμα είναι πλέον αποτελεσματικότερο από τους ελάχιστους ιδρωτοποιούς αδένες στο σκύλο, εντούτοις δεν είναι τόσο αποτελεσματικό ώστε να διασφαλίζει την προστασία από τις ψηλές θερμοκρασίες. Είναι λοιπόν στο χέρι μας να προστατεύσουμε τους σκύλους μας από τον ήλιο και τη ζέστη του καλοκαιριού. Να θυμάστε πως στην περίπτωση της θερμοπληξίας, η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία.

Αν και οι σκύλοι γενικώς είναι ευάλωτοι στις ψηλές θερμοκρασίες, υπάρχουν κάποιες ομάδες που είναι πιο ευάλωτες από άλλες και θα πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης φροντίδας και αντιμετώπισης. Σας τις παρουσιάζουμε παρακάτω:
Ευάλωτες ομάδες

•Βραχυκέφαλες ράτσες σκύλων

Είναι οι σκύλοι με κοντές μουσούδες όπως τα παγκς, μπουλντόγκς, πεκινουά, μαστίφς και μποξέρς. Στους σκύλους αυτούς, οι αναπνευστικές οδοί είναι πιο κοντές σε μήκος, συνεπώς ο οργανισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει αποτελεσματικά την θερμοκρασία, με κίνδυνο να μην δροσίζεται επαρκώς όταν ο καιρός είναι πολύ ζεστός.

•Σκύλοι με σκουρόχρωμο τρίχωμα

Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα «ανοιχτά» χρώματα αντανακλούν τη ζέστη, ενώ τα «σκούρα» χρώματα την απορροφούν. Έτσι, όσο πιο σκουρόχρωμος είναι ένας σκύλος, τόσο λιγότερη ανεκτικότητα έχει στις ψηλές θερμοκρασίες.

• Σκύλοι με χοντρό τρίχωμα

Όσο πιο χοντρό τρίχωμα, ως φυσικό, τόσο πιο δύσκολο είναι για το σκύλο να αντέξει τη ζέστη.
 Οι σκύλοι με διπλό τρίχωμα είναι ακόμη πιο επιρρεπείς στη θερμοπληξία.
•Σκύλοι με αναπνευστικά προβλήματα

Ο βήχας, το φτάρνισμα, οι ρινικές εκροές, οι ανωμαλίες στους πνεύμονες, αποτελούν κάποιες ενδείξεις ότι ο σκύλος έχει αναπνευστικό πρόβλημα και είναι συνεπώς πιο επιρρεπής στις ψηλές θερμοκρασίες.

• Άρρωστοι σκύλοι, ηλικιωμένοι σκύλοι, ή κουταβάκια κάτω των 6 μηνών.

Οι ηλικιωμένοι σκύλοι και τα μικρά κουταβάκια, δεν μπορούν να ρυθμίσουν αποτελεσματικά τη θερμοκρασία του σώματος. Με τον όρο άρρωστοι σκύλοι, εννοούμε τους σκύλους οι οποίοι έχουν πυρετό, έχουν αφυδατωθεί –πιθανότατα από γαστρεντερικά προβλήματα-ή σκύλοι με καρδιακές παθήσεις και κακή κυκλοφορία του αίματος.

• Παχύσαρκοι σκύλοι

Η παχυσαρκία οδηγεί σε πολλά προβλήματα, ένα εκ των οποίων η δυσκολία στην αναπνοή, η μη αποτελεσματική αναπνευστική λειτουργία και η τάση για «κατακράτηση» της θερμότητας. Όλα τα παραπάνω, καθιστούν τους παχύσαρκους σκύλους, πιθανούς υποψήφιους για θερμοπληξία.

• Σκύλοι που ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή

Μερικά φάρμακα, όπως τα διουρητικά για παράδειγμα, μπορεί να αυξήσουν την πιθανότητα θερμοπληξίας. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας για αυτό.

• Σκύλοι με ιστορικό θερμοπληξίας

Από τη στιγμή που ένας σκύλος παθαίνει θερμοπληξία, αυτόματα είναι πιο ευάλωτος να πάθει ξανά.

Πρόληψη

Μην αφήνετε ΠΟΤΕ το σκύλο μέσα σε κλειστό αυτοκίνητο. Μια ανοιξιάτικη μέρα ή κάτω από σκιά, η θερμοκρασία μπορεί να αυξηθεί ραγδαία και το αυτοκίνητο μετατρέπεται σε καμίνι μέσα σε λίγα μόνο λεπτά!

Μην ασκείτε το σκύλο σας όταν η θερμοκρασία και η υγρασία είναι σε υψηλά επίπεδα. Είναι καλό να τον παίρνετε βόλτα πολύ νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.

Στη βόλτα σας, έχετε πάντοτε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό και ένα μπωλ. Έτσι θα μπορέσετε να δώσετε στο σκύλο νερό για να ξεδιψάσει και να τον περιλούσετε με νερό για να το δροσίσετε.
Αν ο σκύλος σας μένει έξω, φροντίστε ώστε να υπάρχει ένα σκιερό μέρος στο οποίο να μπορεί να καταφύγει και να έχει πάντοτε άφθονο, φρέσκο νερό στη διάθεσή του. ΜΗΝ έχετε το σκύλο δεμένο με μικρό λουρί σε ένα σημείο. Ο ήλιος κινείται και λίγα λεπτά είναι αρκετά για να επιφέρουν το θάνατο αν ο σκύλος είναι κάτω από τον ήλιο.

Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στις ομάδες σκύλων που είναι πιο ευάλωτες στις ψηλές θερμοκρασίες.

Να κουρέψω ή να μην κουρέψω;; Ιδού το ερώτημα

Επικρατεί η λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι ανεξαιρέτως οι σκύλοι πρέπει να κουρεύονται το καλοκαίρι και ότι αυτό επιβάλλεται καθώς το πολύ τρίχωμα προκαλεί δυσφορία στο ζώο. Ο βασικός κανόνας όσον αφορά το κούρεμα είναι ότι οι ράτσες με διπλό στρώμα τριχώματος δεν θα πρέπει να κουρεύονται ποτέ. Το διπλό τρίχωμα λειτουργεί μονωτικά έναντι στο κρύο αλλά και τη ζέστη και συνεπώς παρέχει προστασία από τον ήλιο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Επίσης με το κούρεμα, είναι πιθανόν να καταστρέψουμε το διπλό αυτό στρώμα τριχώματος με αποτέλεσμα να μην δρα αποτελεσματικά ούτε και το χειμώνα.
Συμπτώματα

Γρήγορη αναπνοή

Έντονη κόκκινη γλώσσα

Κόκκινα ή πολύ χλωμά ούλα

Παχύ, κολλώδες σάλιο

Κατάθλιψη

Αδυναμία

Ζαλάδα

Εμετός, συχνά με αίμα

Διάρροια, πιθανόν με αίμα

Σοκ

Κώμα

Αντιμετώπιση

Η θερμοπληξία αποτελεί επείγον περιστατικό και απαιτεί άμεση επέμβαση. Μόλις εντοπίσετε συμπτώματα θερμοπληξίας, μεταφέρετε το σκύλο σε ένα σκιερό, κατά προτίμηση κλιματιζόμενο μέρος και περιλούστε το με κρύο νερό για να ρίξετε τη θερμοκρασία. Προσοχή! Το παγωμένο νερό οδηγεί σε δραματική πτώση της θερμοκρασίας και μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Καλύψτε το σκύλο με υγρές πετσέτες τις οποίες να ανανεώνετε διαρκώς, δώστε του νερό να πιει και μεταφέρετε τον το συντομότερο δυνατό στον κτηνίατρο.

Καλό είναι να τηλεφωνήσετε αμέσως στον κτηνίατρό σας ο οποίος θα σας ενημερώνει λεπτομερώς για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσετε και επιπρόσθετα θα τον ενημερώνετε και εσείς για την εξέλιξη της υγείας του σκύλου. Η θερμοπληξία μπορεί να οδηγήσει και σε πρήξιμο του λαιμού. Αυτό επιβαρύνει πολύ περισσότερο την κατάσταση και μπορεί να χρειαστεί ένεση κορτιζόνης για να υποχωρήσει το πρήξιμο. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας για αυτό.

Διροφιλαρίωση – Σκουλήκι της καρδιάς

Κυριακή, Ιούλιος 25, 2010@ 10:57 ΜΜ
posted by Bounas Progress

Η διροφιλαρίωση είναι ένα νόσημα του σκύλου και των άλλων σαρκοφάγων ζώων στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο και οφείλεται στο παράσιτο Dirofilaria  immitis  ( σκουλήκι της καρδιάς ). Τα ενήλικα παράσιτα (ονομάζονται φιλάριες ) έχουν μήκος 12 – 31 cm, ζουν έως 7 χρόνια και παράγουν προνύμφες (μικροφιλαρίες), ο οποίες κυκλοφορούν στο αίμα του μολυσμένου ζώου για 2,5 έως 5 χρόνια. Οι προνύμφες αυτές είναι δυνατόν να μολύνουν και τα έμβρυα των μολυσμένων ζώων. Στη χώρα μας, προνύμφες του παράσιτου έχουν βρεθεί στο 4-5% των σκυλιών στη Μακεδονία και στη Θράκη και στο 0,6% των σκύλων στην Αθήνα.

 
Πώς γίνεται η μόλυνση του σκύλου και σε ποια όργανα του ζώου αναπτύσσεται το παράσιτο;
 
Ο σκύλος μολύνεται όταν τσιμπηθεί από μολυσμένα κουνούπια , τα οποία μολύνθηκαν με τις προνύμφες του παρασίτου, όταν απομύζησαν περίπου 15 ημέρες πριν αίμα από μολυσμένα σαρκοφάγα. Μετά την είσοδο τους στον σκύλο, οι προνύμφες φθάνουν στους κλάδους της πνευμονικής αρτηρίας, στην καρδιά  και στην οπίσθια κοίλη φλέβα, όπου ενηλικιώνονται σε 4-9 μήνες. Τα θηλυκά παράσιτα παράγουν προνύμφες για 7-9 μήνες, οι οποίες κυκλοφορούν στο αίμα του ζώου.
 
Ποια περίοδος είναι η πιο επικίνδυνη για να μολυνθεί ο σκύλος στην Ελλάδα;
 
Η περίοδος από τον Απρίλιο έως το Νοέμβριο είναι η πιο επικίνδυνη για τη μόλυνση των ζώων στη χώρα μας.
 
Τι αλλοιώσεις προκαλούν τα παράσιτα στον μολυσμένο σκύλο; 
 
Τα παράσιτα ενηλικιώνονται και παραμένουν μέσα στα μεγάλα  αγγεία και στην καρδιά του μολυσμένου ζώου με αποτέλεσμα να προκαλείται στένωση του αυλού και πάχυνση των τοιχωμάτων των αγγείων, που χάνουν την ελαστικότητά τους. Επίσης, προκαλούνται θρόμβοι και θρομβοεμβολές στους πνεύμονες, πνευμονική υπέρταση, υπερτροφία και διάταση της καρδιάς, καρδιακή ανεπάρκεια, αύξηση της φλεβικής πίεσης στο ήπαρ, καταστροφή του ηπατικού παρεγχύματος κ.α.
 
Ποια είναι τα πιο συχνά συμπτώματα της διροφιλαρίωσης στο μολυσμένο σκύλο; 
 
Στη διροφιλαρίωση συνήθως δεν εμφανίζονται συμπτώματα. Είναι όμως δυνατόν να παρατηρηθεί στο ζώο δύσπνοια, χρόνιος παροξυντικός βήχας που εμφανίζεται κυρίως το πρωί και το βράδυ ή κάθε φορά που το ζώο καταπονείται. Επίσης, παρατηρείται εύκολη κόπωση του ζώου, κακή κατάσταση του τριχώματος κ.α.
 
Η φαρμακευτική αγωγή είναι αποτελεσματική ; Υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία του ζώου; 
 
Η φαρμακευτική αγωγή στη διροφιλαρίωση είναι πολύ αποτελεσματική. Δεν πρέπει όμως να χορηγούνται φάρμακα, π.χ. στα υπερήλικα ζώα, όταν αυτά δεν εμφανίζουν συμπτώματα του νοσήματος, καθώς και στα ζώα που έχουν καρδιακή, ηπατική, νεφρική ανεπάρκεια. Επίσης , η αγωγή αναβάλλεται στα ζώα που εμφανίζουν ίκτερο, ασκίτη κ.α. Στόχος της φαρμακευτικής αγωγής είναι αρχικά να καταστρέφουν τα ενήλικα παράσιτα και μετά, οι προνύμφες τους στο αίμα. Παράλληλα , λαμβάνονται μέτρα για να αποφευχθούν οι επιπλοκές που είναι δυνατόν να εμφανισθούν από την καταστροφή των παρασίτων.Τα ενήλικα παράσιτα καταστρέφονται με τη χορήγηση melarsamine για 2 ημέρες, ενδομυϊκός ή με τη χορήγηση thiac-etarsamide  για  2 ημέρες, ενδοφλεβίως.  Παρά την καταστροφή των ενήλικων παρασίτων, οι προνύμφες τους κυκλοφορούν στο αίμα του ζώου για πολλούς μήνες. Γι’ αυτό, 5-6 εβδομάδες μετά τη χορήγηση των φαρμάκων κατά των ενήλικων παρασίτων, ακολουθεί η αγωγή κατά των προνυμφών με τη χορήγηση milbemycin oxime, εφάπαξ από το στόμα ή με τη χορήγηση ivermectin, εφάπαξ από το στόμα ή υποδορίως ( δε χορηγείται σε έγκυα ζώα). Με την αγωγή αυτή οι προνύμφες καταστρέφονται σε 15 ημέρες στο 90% των ζώων. Η επιτυχία της αγωγής ελέγχεται σε ένα μήνα με την αναζήτηση των προνυμφών στο αίμα. Όταν βρίσκονται προνύμφες η αγωγή επαναλαμβάνεται. Ένα μήνα αργότερα η εξέταση επαναλαμβάνεται, καθώς και η αγωγή κατά των προνυμφών αν είναι απαραίτητο. Κατά τη διάρκεια της αγωγής ή αρκετές εβδομάδες μετά την αγωγή υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να εμφανισθούν επιπλοκές από την καταστροφή των ενήλικων παρασίτων ή των προνυμφών τους. Σε πολλά από τα μολυσμένα ζώα εμφανίζονται θρομβοεμβολές και καταπληξία. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητη η συνεχής  παρακολούθηση του ζώου και η στενή συνεργασία του ιδιοκτήτη με τον κτηνίατρο.
 
Άρθρο απο περιοδικό ' Τα σκυλιά μας κι εμείς '

Καλααζάρ- Χαρακτηριστικά – Συμπτώματα

Δευτέρα, Ιούλιος 19, 2010@ 1:29 ΜΜ
posted by Bounas Progress

 

   Το Καλαζάρ είναι μια σύγχρονη πληγή και απειλή για τη ζωή των σκύλων. Στην ασθένεια αυτή τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Γενικά τα συμπτώματα δεν είναι καθοριστικά και ποτέ δεν μπορούμε να πούμε, ότι το ζώο μας πάσχει από την νόσο του Καλαζάρ χωρίς αιματολογική επιβεβαίωση, η οποία πρέπει να γίνεται απαραίτητα σε έγκυρο ιατρικό κέντρο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στη πολύχρονη θητεία μου σαν κτηνίατρος, όπου συνάντησα ζώα, σε πολύ προχωρημένη νοσολογική κατάσταση χωρίς σπουδαία συμπτώματα και από την άλλη υπήρξαν ζώα με αρκετά συμπτώματα του Καλαζάρ, χωρίς όμως να είναι άρρωστα.
Συμπέρασμα: Η διάγνωση του καλαζάρ γίνεται μόνο με αιματολογική εξάταση και πάλι χρειάζεται να είμαστε λίγο επιφυλακτικοί διότι και οι περιπτώσεις των “ύποπτων” καθώς και των “ψευδώς θετικών” αποτελεσμάτων δεν είναι σπάνιες.
Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα του Καλαζάρ είναι:
1.– Μια περιέργη αλλαγή στο χαρακτήρα του ζώου, που συνδέεται με αδιαφορία έως και ένα είδος νάρκης στη όλη συμπεριφορά του.
2.- Μια σταδιακή απίσχναση του ζώου, που συχνά είναι τόσο έντονη, δίνοντας στο σκυλί μία άθλια εικόνα, με έντονη ατροφία των μυών και ειδικά των μυών του κεφαλιού, προσδίνοντας στο ζώο εικόνα γερασμένου ζώου.
3.- Έντονα προβλήματα στο τρίχωμα με απώλεια τριχώματος στις περιοχές γύρω από τα μάτια, στα αυτιά, στο ρύγχος, στο λαιμό, στους αγκώνες, στα πόδια, στην ουρά και μερικές φορές σε ολόκληρο το σώμα. Η απώλεια του τριχώματος είναι διάχυτη, ή αλλιώς σε καθορισμένες εστίες. Η είκόνα του τριχώματος είναι κακή καθώς το τρίχωμα εμφανίζεται θαμπό, τζιβιασμένο και αδύνατο.
4.- Πολύ συχνά η κακή εικόνα του τριχώματος συνοδεύεται από μια εκτεταμένη δερματίτιδα με άφθονη πυτιρίδα, ορώδες υγρό και κιτρινωπές κρούστες. (Οι περιοχές με δερματίτιδα δεν ανταποκρίνονται σε καθιερωμένες θεραπείες και το ζώο συνήθως δεν έχει φαγούρα). Επίσης παρατηρούνται ρωγμές του δέρματος ιδιαίτερα στο μέτωπο στη μύτη, στην άκρη των αυτιών, στους αγκώνες και στα μπούτια. Επίσης εμφανίζονται έλκη στις γωνίες των ρουθουνιών, στην εξωτερική πλευρά των αυτιών, στα μαξιλάρια του πέλματος, στις ρινικές κοιλότητες και στον στοματικό βλεννογόνο.
5.- Αδικαιολόγιτη αύξηση των νυχιών, τα οποία γίνονται σαν νύχια γύπα.
6.- Αλλαγές στην ποιότητα του αίματος. Συνήθως μία γενική εξέταση αίματος θα μας δείξει αναιμία, λευκοπενία, θρομβοπενία, αυξημένη σφαιρίνη, μειωμένη αλβουμίνη…
7.- Αύξηση των λεμφαδένων και ειδικά στα πρώτα στάδια της νόσου.
8.- Μέτρια έως έντονη σπληνομεγαλία.
9.- Οφθαλμικά προβλήματα με κερατίτιδα (όπου μερικές φορές συνοδεύεται από διμερή έλκη του κερατοειδούς) και φλεγμονή των οφθαλμών (κόκκινα μάτια, δακρύρροια, πόνο)
10.- Κινητικές διαταραχές, και ειδικότερα ρευματοειδή προβλήματα (3 έως 5 % Των περιπτώσεων) σε οξεία εκδήλωση της νόσου.
11.- Γαστρεντερικά προβλήματα με έντονες και συχνές εναλλαγές διάρροιας – δυσκοιλιότητας.
* Σε σοβαρές μορφές (σπάνια), σε ζώα ηλικίας μικρότερης των 18 μηνών εμφανίζεται πυρετός μεγαλύτερος του> 41 ° C), τρόμος, και τα ζώα αυτά πεθαίνουν μέσα σε μερικές ημέρες.
** Η εξέλιξη της νόσου σε χρόνια μορφή είναι αργή και χαρακτηρίζετα με επιθέσεις επιδείνωσης της νεφρικής και ηπατικής λειτουργίας, που συνοδεύονται από διάρροια και αιμορραγία. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο θάνατος επέρχεται σε 80 έως 90% των νοσούντων ζώων.
   Τέλος αυτό το παράσιτο εισβάλλει στα κύτταρα των διαφόρων οργάνων, συνεπώς τα συμπτώματα εξαρτώνται από την τοποθεσία του παρασίτου στο σώμα του σκύλου, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη διάγνωση.
 

Άρθρο από Παναγιώτη Παπαϊωάννου (Κτηνίατρος)

Δυσπλασία του Ισχίου στο Σκύλο

Σάββατο, Ιούλιος 10, 2010@ 11:56 ΠΜ
posted by Bounas Progress

 

  Η δυσπλασία του ισχίου στο σκύλο είναι μία παθολογική κατάσταση που αφορά τη μία ή και τις δύο αρθρώσεις του ισχίου, σε σχέσει με τον στηρικτικό και κινητικό ρόλος της. Η άρθρωση αυτή συνδέει το οπίσθιο άκρο με τον κορμό του ζώου. Οι αρθρικές επιφάνειες που την αποτελούν είναι αυτή του μηριαίου οστού και της κοτύλης. Η κοτύλη δεν είναι άλλο παρά ένα κυκλικό βαθούλωμα, που περιβάλλει την κεφαλή του μηριαίου, ώστε να επιτρέπει την κίνηση της, αλλά παράλληλα να την συγκρατεί. Οι επιφάνειες αυτές, όπως και όλες οι αρθρικές επιφάνειες επικαλύπτονται από έναν προστατευτικό μαλακό ιστό, τον αρθρικό χόνδρο. Η άρθρωση αυτή προκειμένου να είναι πλήρως λειτουργική χρειάζεται να είναι σωστά ανεπτυγμένη. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως αυτό δεν συμβαίνει. Η άρθρωση τότε έχει μη κανονικό σχήμα κάτι που οδηγεί στην εκφύλισή της. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται δυσπλασία του ισχίου. Προκαλείται από μια χαλαρότητα των μυών, του συνδετικού ιστού αλλά και συνδέσμων που στηρίζουν την άρθρωση. Η χαλαρότητα επιτρέπει την μη στενή επαφή των οστών, με αποτέλεσμα την αλλαγή του μεγέθους και του σχήματος των αρθρικών επιφανειών. Τα περισσότερα δυσπλαστικά σκυλιά γεννιούνται με φυσιολογικές αρθρώσεις, λόγω όμως του γενετικού τους προφίλ, αλλά και άλλων παραγόντων αποκτούν την παραπάνω χαλαρή σύνδεση των στοιχείων της άρθρωσης, με αποτέλεσμα αυτή τελικά να αλλοιώνεται.
 
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΥ
 
   Τα συμπτώματα οφείλονται κατά κύριο λόγο στην ανάπτυξη φλεγμονής στην άρθρωση λόγω της ανώμαλης τριβής των αρθρικών επιφανειών μεταξύ τους. Σκύλοι όλων των ηλικιών μπορεί να τα εμφανίσουν. Σε σοβαρές περιπτώσεις, κουτάβια μόλις 5 μηνών αρχίζουν και δείχνουν πόνο και δυσφορία κατά την άσκηση. Χωρίς παρέμβαση τα προσβεβλημένα ζώα αυτά σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να μην είναι σε θέση καν να βαδίσουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις παρόλα αυτά, συμπτώματα εμφανίζονται σε μεγαλύτερης ηλικίας ζώα. Συγκεκριμένα τα συμπτώματα θυμίζουν πολύ αυτά μιας αρθρίτιδας στο ισχίο. Δηλαδή ο σκύλος μεταβάλλει τον τρόπο βαδίσματος ή είναι διστακτικός να βαδίσει. Ακόμα αντιδρά σε προσπάθειά μας να κάμψουμε ή να εκτείνουμε την εν λόγω άρθρωση. Επίσης δυσκολεύεται να ανέβει σκάλες και είναι λιγότερο δραστήρος. Τελικά οι μυς των οπίσθιων άκρων ατροφούν και ο σκύλος αδυνατεί να σταθεί μόνος του. Συχνά ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου ζώου αγνοεί όλα αυτά τα συμπτώματα θεωρώντας, πως οφείλονται στην προχωρημένη ηλικία του κατοικιδίου του, ενώ ξαφνιάζεται, όταν αυτά υποχωρούν με την κατάλληλη αγωγή. Η δυσπλασία του ισχίου είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα σε μεγαλόσωμες φυλές σκύλων, όπως το Γερμανικό Ποιμενικό, το Μεγάλο Δανό, το Labrador Retriever, το Rottweiller, το Golden Retriever και τον Saint Bernard. Αυτό όμως δεν αποκλείει την εμφάνισή του και σε άλλες φυλές. Αφορά κυρίως καθαρόαιμα ζώα.
 
ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΥ
 
   Η ακριβής αιτιολογία της δυσπλασίας του ισχίου δεν είναι γνωστή και γι’ αυτό μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Οι παράγοντες που μπορεί να είναι υπεύθυνοι είναι:
1.- Γενετικοί: Είναι γενικά παραδεκτό ότι τα γονίδια παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην εμφάνιση του νοσήματος. Για το λόγο αυτό, ζώα που είναι διεγνωσμένα με δυσπλασία του ισχίου δεν χρησιμοποιούνται για αναπαραγωγικούς σκοπούς, καθώς είναι πολύ πιθανό οι απόγονοι τους να πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα. Αντίθετα, δύο ζώα που στο οικογενειακό ιστορικό απουσιάζει το νόσημα μπορούν να διασταυρωθούν με σχετική ασφάλεια.
2.- Διατροφή: Φαίνεται πως η υπερκατανάλωση τροφής και η παχυσαρκία έχουν μεγάλη επίδραση στην ένταση των συμπτωμάτων, καθώς το παχύσαρκο ζώο επιβαρύνει κατά πολύ μια ήδη δυσλειτουργική άρθρωση.
3.- Ασκηση: Η υπερβολική άσκηση μπορεί να επιβαρύνει την άρθρωση και να εντείνει τα συμπτώματα. Παρόλα αυτά κάθε ζώο πρέπει να ασκείται καθημερινά, απλώς αποφεύγοντας τις υπερβολές.
 
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΥ
 
   Η διάγνωση γίνεται με συνδυασμό των συμπτωμάτων, των ευρημάτων της κλινικής εξέτασης από τον κτηνίατρο και της ακτινολογικής εξέτασης. Η οριστική διάγνωση δεν είναι πάντα εφικτή. Τα παραπάνω μέσα, παρόλα αυτά αποτελούν έναν πολύ καλό οδηγό για την εκτίμηση της κατάστασης του ζώου.
 
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΥ
 
   Η δυσπλασία του ισχίου μπορεί να αντιμετωπιστεί τόσο χειρουργικά όσο και συντηρητικά, με τη χορήγηση δηλαδή φαρμακευτικών ουσιών. Η επιλογή της μεθόδου έχει να κάνει με την ηλικία, το μέγεθος και την κατάσταση του ζώου. Οι χειρουργικές μέθοδοι είναι ποικίλες και η επιλογή της πιο κατάλληλης αφορά την κατάσταση της άρθρωσης και την ηλικία του ζώου. Πολλές φορές όμως, προκειμένου να αποφευχθεί η επιβάρυνση του σκύλου με χειρουργικές επεμβάσεις, επιλέγεται η συντηρητική θεραπεία. Αυτή συμπεριλαμβάνει τη χορήγηση φαρμάκων που επιβραδύνουν την αλλοίωση της άρθρωσης και μειώνουν τον πόνο. Συμπληρωματικά επιδιώκεται έλεγχος του βάρους του ζώου και φυσιοθεραπευτική αγωγή. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πλήρης ίαση δεν είναι εφικτή καθώς πολλές φορές οι αλλοιώσεις δεν είναι αναστρέψιμες. Πρέπει να τονιστεί η θετική επίδραση των συμπληρωματων διατροφής στη συγκεκριμένη νόσο.
 
ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΥ
 
   Ουσιαστική πρόληψη δεν είναι εφικτή. Ο μόνος τρόπος αποφυγής εμφάνισης του νοσήματος, είναι με τη σωστή επιλογή ζώων για αναπαραγωγή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ένα ζώο, ακόμα κι αν προέρχεται από υγιείς γονείς, δεν θα νοσήσει ποτέ. Τέλος η σωστή διατροφή, η καθημερινή όχι υπερβολική άσκηση και ο τακτικός κτηνιατρικός έλεγχος είναι μέτρα για την καλύτερη υγεία του ζώου.

EΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΧΑΡΗΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ

                                  ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ

 

Το φαρμακείο του κυνηγού

Σάββατο, Δεκέμβριος 19, 2009@ 6:50 ΜΜ
posted by Bounas Progress

Η ύπαρξη ενός εξοπλισμένου φαρμακείου με βασικά μέσα για την περιποίηση  και την επίδεση μικροτραυμάτων , την άμεση αντιμετώπιση πιθανής δηλητηρίασης, καθώς και άλλων καταστάσεων, κρίνεται παραπάνω από αναγκαία.

Έτσι, ένα πρόχειρο  φαρμακείο πρέπει  να περιέχει:

  • Αποστειρωμένες γάζες
  • Ελαστικούς επιδέσμους
  • Οξυζενέ και αντισηπτικό υγρό
  • Κόκκινο ιώδιο (Mercurochrom)
  • Αντιβιοτικό spray
  • Ψαλίδι
  • Τσιμπιδάκι ή μικρή λαβίδα
  • Σύριγγες 2,5 και 10 cc
  • Ipecavom (εμετικό για παιδιά)
  • Atropine Sulfate 2-3 αμπούλες
  • Solu-Cortez 250mg 1-2 κουτιά
  • Κουτί με κυβάκια ζάχαρη

Ομοιοπαθητικό φαρμακείο

Τα  ομοιοπαθητικά φάρμακα  μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα σε περιπτώσεις  ατυχημάτων. Έχουν  άμεση δράση, χωρίς  παρενέργειές για  τον οργανισμό  του ζώου. Όταν χορηγηθούν σωστά τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Επομένως ένα ομοιοπαθητικό  φαρμακείο οφείλει να περιλαμβάνει:

-Arnice caps (για τραυματισμούς, θλάσεις, μωλωπισμούς, κακώσεις, αιματώματα, εσωτερική αιμορραγία, τσιμπήματα)

-Arnice σε αλοιφή (για παντός τύπου χωλότητες)

Δηλητηρίαση

Τα  κυνηγόσκυλα κινδυνεύουν  συχνά από φυτοφάρμακα  ή ποντικοφάρμακα (μιλάμε πάντα για περιπτώσεις  ατυχημάτων και όχι  κακής πρόθεσης). Αν δούμε το ζώο  να τρώει δηλητήριο  χρειάζεται να προκαλέσουμε άμεσα εμετό. Στα  φαρμακεία υπάρχει  εμετικό φάρμακο  που ονομάζεται IPECAVOM και καλό είναι να υπάρχει σε κάθε κυνηγετική τσάντα. Το παραδοσιακό αλατόνερο χρειάζεται προσοχή γιατί μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα στο ήδη επιβαρημένο πεπτικό σύστημα του ζώου. Αν το ζώο σας, χωρίς να το δείτε να τρώει κάτι, αρχίσει ξαφνικά να έχει σπασμούς, να βγάζει σάλια, να κάνει εμετό ή διάρροια, τηλεφωνήστε αμέσως στον κτηνίατρο. Εξίσου απαραίτητο είναι να υπάρχει στην τσάντα αμπούλα Atropine Sulfate, η οποία μετά από καθοδήγηση του γιατρού σας, ενίεται υποδόρια ή ενδομυϊκά, αλλά χρειάζεται προσοχή στη δοσολογία.

Το παραπάνω άρθρο είναι από το περιοδικό ‘κυνηγός και φύση’

ΚΑΛΑ – ΑΖΑΡ στο σκύλο

Παρασκευή, Οκτώβριος 9, 2009@ 6:20 ΜΜ
posted by Bounas Progress

ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ
(ΚΑΛΑ – ΑΖΑΡ)

 Η σκνίπα τσιμπά απ’ το σούρουπο μέχρι το ξημέρωμα και ζει όπου υπάρχει πράσινο και υγρασία. Τα πρώτα έντομα ξεκινούν απ’ τις αρχές της άνοιξης και σταματούν με τα πρώτα κρύα (συνήθως στα μέσα του φθινοπώρου). Oταν μια σκνίπα τσιμπήσει έναν φορέα μολύνεται με λεϊσμανιές. Αυτές στο έντερό της μετατρέπονται σε λεπτομονάδες και απ’ την 5η μέρα της μόλυνσης όταν τσιμπηθεί άλλο ζώο μολύνεται. (Δηλαδή η μολύνουσα μορφή είναι η λεπτομονάδα, η οποία βρίσκεται στην σκνίπα). Oταν λοιπόν ο σκύλος ή ο άνθρωπος μολυνθεί με την λεπτομονάδα, αυτή θα μετατραπεί σε λεϊσμάνια στο δέρμα και θα προσληφθεί απ’ τα μακροφάγα (κύτταρα άμυνας). Ακολούθως τα μακροφάγα μεταφέρονται στα διάφορα όργανα (ιδίως σπλήνα, συκώτι, λεμφαδένες, μυελό οστών).

   Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται μετά από λίγους μήνες ως ένα χρόνο. (Συνήθως τα περισσότερα περιστατικά παρουσιάζονται γύρω στα Χριστούγεννα και αργότερα). Στο πρώτο δίμηνο παρατηρούμε: αδυνάτισμα, ενώ υπάρχει όρεξη, και κόπωση (λόγω της αναιμίας). Αργότερα: πιτυρίαση, κακή αφή τριχώματος, τριχόπτωση και υπερκεράτωση του δέρματος στο ρύγχος και γύρω απ’ τα μάτια, μεγάλη διόγκωση των λεμφαδένων και του συκωτιού, μεγάλη ανάπτυξη των νυχιών, έλκη στο δέρμα και ειδικά στα άκρα, επίσταξη (δηλαδή ρινορραγία) κατά διαστήματα. Αν δεν ληφθεί μέριμνα στα τελικά στάδια έχουμε βλάβες ήπατος, νεφρών, κυκλοφορικές διαταραχές (καρδιακή ανεπάρκεια) και βαρύτατη καχεξία, που τελικά οδηγούν στον θάνατο.

Η διάγνωση γίνεται:
  • α) με αναζήτηση του παρασίτου (παρακέντηση λεμφαδένα – χρώση και μικροσκοπική εξέταση ή καλλιέργεια πολφού λεμφαδένα) ή
  • β) με αναζήτηση αντισωμάτων (ανοσοφθορισμός).

   Στην Ελλάδα η νόσος προσβάλλει συνήθως τα μικρά παιδιά με σπληνομεγαλία (παιδικό καλά – αζάρ που οφείλεται στην Leismania infantum) και η σπλαχνική λεϊσμανίαση των ενηλίκων και των σκύλων που οφείλεται στην Leismania doyoneyi.
   Τέλος η δερματική λεϊσμανίαση προσβάλλει άνθρωπο και σκύλο και οφείλεται στην Leismania tropica. Η αρρώστια πρέπει να δηλώνεται στον νομοκτηνίατρο. Αν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα (δηλαδή περιορισμός του σκύλου σε κλουβί με σίτα από το σούρουπο ως το ξημέρωμα) δεν μας επιβάλει κανείς την θανάτωσή του.
   Σαν προφύλαξη καλό είναι να ρίχνουμε την περίοδο που υπάρχουν οι σκνίπες εντομοαπωθητικά (Autan κ.λ.π.) κάθε σούρουπο, να μεταχειριζόμαστε τα διάφορα απωθητικά κουνουπιών χώρου (π.χ. Bayvap, Spira κ.λ.π.) και εντομοπαγίδες (λάμπες κ.α.).
   Επίσης να μην έχουμε τους σκύλους εκτός σπιτιού και ειδικά δεμένους κυρίως σε κήπους με γκαζόν και λοιπά δένδρα και φυτά.

Θεραπεία υπάρχει και γίνεται.

    Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι ενέσιμα (Pentostam και Glucantime).

Η επιτυχία της θεραπείας εξαρτάται από πολλές παραμέτρους όπως:

  • * Γενική κατάσταση του σκύλου (νεφροί – καρδιά – ήπαρ)
  • * Ηλικία Στάδιο της νόσου
  • * Δοσολογία φαρμάκων
  • * Έγκαιρη έναρξη της αγωγής
  • * Περιβάλλον που ζει ο σκύλος (πρόβλημα επαναμόλυνσης)

   Επίσης η νόσος μπορεί να αναζωπυρωθεί περίπου ένα χρόνο μετά την αγωγή, γι’ αυτό χρειάζεται επανέλεγχος. Τα φάρμακα δεν κυκλοφορούν επίσημα στην Ελλάδα.
   Έρευνες που έγιναν προ 5 ετίας έδειξαν, για την περιοχή της Αθήνας, ποσοστό πάνω από 20% απ’ τους εξετασθέντες σκύλους θετικούς στο καλά – αζάρ.